پایان

شاید بگید قبلا هم اینو گفتم . حقیقتا نمیخواستم همینم بنویسم . میخواستم بی صدا فراموش

شم . اما چند تا نظر باعث شد بیام و بگم تصمیمم چیه .

بیشتر از همیشه خسته م . به اعلا گفتم برگردید . ولی گفت آبی که از جوب رفت دیگه بر نمیگرده

و بهم گفت دیگه در موردش صحبت نکن . فرشته هم گفت همه چیز برام تموم شده و اعلا فقط

برام قابل احترامه و علاقه ش دیگه به عنوان یک همسر معنی نداره .

چیزی که همیشه ٬ از همه مخفی میکردم و حتی دوست نداشتم اینجا بگم بیماریم بود . وگرنه

همه چیزو بدون کم و کاست مگه اینکه یادم میرفت اینجا گفتم . حالا میخوام اونم بگم تا دیگه

نتونم بیام اینجا و این باعث میشه بازم خودمو مخفی کنم از همه .

من مبتلا به بی پلار هستم . یه سرچ تو گوگل ، بهتون میگه یعنی چی . فقط اینکه برای من

درمانی وجود نداره . و حسرت من از زندگی که توش هستم به خاطر همینه که ناخواسته درگیر

این بیماری هستم که شوک طلاق پدر و مادرم توی بچگی باعثش شد .

حالا میبینید که حق با منه از همشون بدم بیاد . نه شادیم دست خودمه نه غم و غصه م . البته

خوشحالیم متعادله اما افسرده که میشم . . .   .

بگذریم . اومدم واسه خدا حافظی و بگم که بهترین لحظات عمرم تو همین وبلاگ گذشت . البته

مطمئنم کسی نمیخواد با یه بیمار روانی که حتی کارش به بیمارستان روانی هم رسیده رفاقت

کنه پس ازتون خواهش میکنم اگه خواستید نظری بزارید فقط خداحافظی باشه ، فقط همین . 

به خدا عاشقانه دوستتون دارم . به خدا اینم دروغ نمیگم که دارم گریه میکنم . اینو دارم میگم که

بدونید چقدر دوستون دارم . زندگی منم اینطوریه دیگه . عادت کردم . نوشتنو ادامه بدم خودم

بیشتر عذاب میکشم .

سعیمو میکنم زندگیمو عوض کنم . اگه تونستم که من بردم و اگه نه که هیچ ، مثل همیشه

میبازم .

خیلی دوست داشتم همتونو از نزدیک ببینم . تازه میخواستم عکسمو براتون بزارم ولی تمومش

کنم بهتره . اینبار جدیه جدیه م .

همتونو دوست دارم . از ته دل . این شکلکو گذاشتم که شاید یکم بتونه حالمو بیان کنه .

ای کاش جور دیگه ، جای دیگه و تو شرایط دیگه باهاتون اشنا میشدم .

یه خواهش باقی موند . فراموشم نکنید چون از فراموش شدن میترسم .

همتونو دوست دارم .

خدا حافظ